ازبکستان در سال ۱۹۹۱ از اتحاد جماهیر شوروی استقلال یافت. در این کشور طی سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ شش هزار و ۶۶۰ واحد کارخانه و تاسیسات مربوط به املاک دولتی به بخش خصوصی فروخته شد و در سال ۲۰۱۰ هشتاد درصد محصولات تولیدی داخلی در کل کشور و بیش از ۸۵% محصولات صنایع که تقریبا شامل تمام محصولات کشاورزی و گردش تجارت خرده فروشی می شد، به بخش خصوصی متعلق بود. در نتیجه انجام این فعالیت ها در مدت ۲۲ سال گذشته اقتصاد این کشور ۲۵% رشد کرده است و جمعیت این کشور از ۱۱ میلیون به ۳۰ میلیون نفر رسیده است. ازبکستان کشوری است که اقتصادش بیشتر مبتنی بر کشاورزی و دامداری است و صنایع قدرتمندی در آن وجود ندارد و بخشی از درآمدهای دولتی نیز از طریق فروش انرژی بدست می آید. محصول اصلی ازبکستان از ناحیه برداشت مزارع پنبه بوده که هر ساله ۳میلیون و ۵۰۰ هزار تن محصول خام و بیش از یک میلیون و ۲۰۰ هزار تن الیاف پنبه در این کشور تولید می شود که از این لحاظ ازبکستان بزرگترین تولیدکننده پنبه در جهان شناخته می شود. ازبکستان در سال ۱۹۹۶ واردات فراورده های نفتی از خارج را متوقف و در سال ۱۹۹۷ خود به یک کشور صادرکننده فراورده های نفتی تبدیل شد. در بین صادرکنندگان گاز طبیعی نیز ازبکستان مقام دوم را در بین کشورهای مشترک المنافع در اختیار دارد و یکی از ۱۰ کشور استخراج کننده گاز طبیعی در جهان محسوب می شود که سالانه نزدیک به ۷۰ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی تولید می کند. چین و روسیه خریداران اصلی گاز ازبکستان به شمار می روند. در سال های بعد از فروپاشی شوروی بیش از ۱۶۲ میلیارد دلار در اقتصاد این کشور سرمایه گذاری شده است که بیش از ۵۶ میلیارد دلار آن سرمایه گذاری خارجی می باشد. شرکت های جمهوری اسلامی ایران نیز در رشد اقتصادی این کشور سهم قابل ملاحظه ای داشته و هم اکنون در این کشور بیش از ۱۵۰ شرکت ایرانی در زمینه های نفت و گاز، آبیاری، داروسازی، حمل و نقل، کاشی سازی و غیره فعالیت می کنند ولی با این اوصاف حجم مبادلات تجاری دو کشور در سال ۲۰۱۳ تنها ۳۵۰ میلیون دلار بوده است که این میزان با ظرفیت های موجود میان دو کشور فاصله زیادی دارد و انتظار می رود مقامات دو کشور در سال های آینده در پرتو تقویت همکاری ها و ارتباط میان بخش های خصوصی، این رقم را افزایش دهند.